W11 w Jaśle. Maciej Dębosz: "Jestem sukinsynem dla przestępców a kochającym tatą dla dzieci"

W czwartek dzieci z przedszkola miejskiego nr 9 w Jaśle miały niecodziennego gościa. Maciej Dębosz, policjant i aktor serialu W11 odwiedził przedszkolaków. Były rozmowy, wspólna zabawa i rozdawanie autografów. 

– Przyjechałem tutaj, żeby spotkać się z dziećmi. Przedszkole na pewno nie jest miejscem do pokazywania W11. Zgodziłem się, bo zostałem zaproszony przez panią dyrektor tej placówki oraz koleżankę mojej żony, która poprosiła mnie żebym przyjechał, ponieważ dzieci chciały spotkać się nie tyle z aktorem z W11, co z aktorem bądź policjantem, który występuje w jakimś serialu kryminalnym – mówi Maciek Dębosz. 

Najczęściej zadawanym pytaniem, z jakim spotyka się aktor jest to, o różnice między prawdziwą służbą a rzeczywistością pokazywaną w serialu.

– Część rzeczy jakie wykonujemy, na co dzień pokazywana jest w filmie, jednak procedury zatrzymania wyglądają trochę inaczej. Historie są dopasowane specjalnie przez scenarzystów, aby nie były tak drastyczne, jakie są w rzeczywistości. Wiemy, że mamy dużą publikę osób młodych i chcemy przekazać, że policjanci nie są źli. Policjanci są po to, aby pomagać ludziom – opowiada aktor.

Maciej Dębosz jest zawodowym policjantem i aktorem amatorem, jednak oba te zawody uważa, za wymagające wysiłku.

– To i to nie jest proste. Przychodząc do Policji człowiek dopiero z tym zapoznaje, patrzy jak to wygląda, podgląda z jednej i z drugiej strony, podgląda starszych kolegów. Ja myślę, że jeżeli chodzi o pracę w Policji, każdy policjant powinien zacząć od „chodnika” i od patroli pieszych. Jest to taka sól ziemi dla policjanta. Żaden policjant nie powinien iść od razu do jakiegoś wydziału czy kryminalnego, czy dochodzeniowego i pracować, tylko powinien mieć styczność z ludźmi, z ich największymi problemami. Ci policjanci są najbardziej narażeni, którzy chodzą po ulicach i są najbliżej społeczeństwa – mówi Dębosz.

– Natomiast, jeżeli chodzi o pracę w telewizji, to myślę, że warto się sprawdzić. Jeżeli ktoś myśli, że jest to rzecz prosta, to się myli. Wiem to sam po sobie. Ja po zdjęciach próbnych stwierdziłem w ogóle, że po co ja tam pójdę, jest to nieporozumienie, natomiast pani producent stwierdziła, że to mam być ja i zatrudniono mnie – dodaje.

Podczas wizyty w jasielskim przedszkolu, aktor nie miał problemu w nawiązaniu kontaktu z przedszkolakami. Maciek Dębosz podkreśla, że takie podejście do dzieci miał od zawsze. 

– Ja zawsze taki byłem. Dzieci kocham, uwielbiam, rozumiem i myślę,  że one też się ze mną dobrze czują. Jestem „sukinsynem” dla przestępców, a kochającym tatą dla dzieci – wyznaje policjant.

Pytany o początki w serialu, odpowiada, że nigdy nie przypuszczał, iż będzie stał przed kamerą. Zgłosił się na casting, mimo że wrócił dopiero z misji pokojowej w Kosowie, i że miał awansować. Tam powiedział swoją kwestię i myślał, że wypadło źle. Mylił się. Producenci uznali, że szukali kogoś takiego jak on.

Początkowo przed kamerą było trudno, uczył się wszystkiego od zera. Dziś mówi, że nauka nie poszła w las. 

– Myślę, że po nakręceniu około stu odcinków jest tak, że człowiek czuje się lepiej. Ja miałem takie etapy przechodzenia. Człowiek nie wie zupełnie, o co chodzi, jak stanąć, jak kamera, jak światło, odpowiednia dykcja. Jest to mnóstwo nauki. Powiem szczerze, że nie żałuję i nigdy nie będę tego żałował, że zacząłem pracę dla stacji TVN, bo jest to bardzo fajna robota, jeżeli chodzi o Policję – opowiada Maciek.

Na zarzuty, że w W11 aktorzy to amatorzy, uprawiający „papierowe aktorstwo” i grający dwoma minami, odpowiada

– Nie mnie oceniać  czy to jest „papierowe aktorstwo”, czy nie, rankingi mówią za siebie, czy i ile osób ogląda. Ja bym się nad tym nie zastanawiał, ja przychodzę do pracy, wykonuję ją jak najlepiej potrafię – mówi aktor.

Dodaje też, że nie czuje się gwiazdą TVN-u, praca na planie nie zmieniła go. 

– Nie mam ani syndromu jakiejś gwiazdy, ani nigdy się nie czułem. Myślę, że się nie zmieniłem. Znajomi mi mówią, że nadal jestem takim normalnym chłopakiem, który jest wiecznie uśmiechnięty. Oczywiście człowiek czuje jakąś rozpoznawalność i musi trzymać fason, natomiast do gwiazdy mi bardzo daleko. Ja raczej mam już wszystko ukierunkowane, więc nie.

Kuba Kowalczyk
Jaslonet.pl