Czar herbaty w "Studni kulturalnej" JDK

Zaskakujące smaki, niezwykłe aromaty i kolory oraz interesująca opowieść Romana „Ahmeda” Viška, właściciela „Czajowni” na krakowskim Kazimierzu, snuta przy dźwiękach orientalnej muzyki w tle to „Wieczór herbacianych sekretów”, który odbył się w poniedziałek (8 bm.) w Jasielskim Domu Kultury.

Spotkanie zainaugurowało cykl „Studnia kulturalna”, w ramach którego do JDK będą zapraszane interesujące osoby mogące coś wyjątkowo ciekawego przekazać innym. – Chcemy, żeby te wieczory były odskocznią od codziennych problemów. Żebyśmy razem spędzali czas zdrowo, bezstresowo, w oderwaniu od mniej lub bardziej trudnych spraw dnia codziennego – mówiła, rozpoczynając spotkanie Krystyna Kasprzyk, dyrektor JDK.

Na początek JDK odwiedził Roman „Ahmed” Višek, prowadzący od 2006 roku herbaciarnię „Czajownia” przy ul. św. Józefa na Kazimierzu w Krakowie. Podczas prawie czterogodzinnego spotkania przybliżył on blisko czterdziestu zainteresowanym osobom niezwykły świat herbat. Snując wciągającą opowieść o zwyczajach związanych z uprawą krzewów herbacianych i produkcją herbat w różnych rejonach globu, jednocześnie przygotowywał do degustacji wykwintne gatunki herbat, trudno dostępne nawet w ekskluzywnych sklepach. Goście spotkania mieli okazję spróbować ośmiu wyjątkowych herbat o zaskakujących smakach, zdecydowanie odbiegających od uznawanych powszechnie za smak tego napoju oraz poznać tajniki ich parzenia. Na przykład herbaty zielone powinny być zaparzane w temperaturze najwyżej 80 stopni Celsjusza. Najlepiej używać do parzenia specjalnych naczyń, a gotowy napar przelewać przez bambusowe sitka do czajniczków i rozlewać do czarek. Ile herbaty użyć do przygotowania porcji napoju jest sprawą indywidualną; każdy powinien to dostosować do własnego gustu, zasada ogólna jest jednak taka, że lepiej za mało niż za dużo. – Jeżeli napar jest za słaby, jeszcze da się go jakoś wypić, jeżeli okaże się za mocny, może się nie dać, bo będzie na przykład zbyt cierpki – mówił Roman „Ahmed” Višek. – A w piciu herbaty chodzi o to, żeby się nią delektować, smakować. Choć niektóre z herbat niektórym ludziom nigdy nie będą smakować. Mówił też o właściwościach herbaty i żartował, że ma ona znakomite właściwości odchudzające: jeżeli wypije się ją zamiast coś zjeść.

Degustacja rozpoczęła się od herbaty białej „Biała piwonia” (Bai Mu Dan), nadającej się do kilkukrotnego zaparzania, o delikatnym, jedwabistym, słodkawym smaku, jaskrawożółtym kolorze i subtelnym kwiatowo-ziołowo-orzeszkowym aromacie. Po niej podana została Genmaicha Kyoto, standardowa japońska herbata zielona, wzbogacona dodatkiem prażonego ryżu, nadającym jej charakterystyczny smak. Przepiękny, zielony kolor, wspaniały, łagodny, ale wyrazisty smak i aromat miała Matcha iri Sencha, mieszanka sporządzona na podstawie tradycyjnej receptury japońskiej. Herbata „Smocze oczy” (Tian Mu Long Zhu Moli Cha), której listki zostały ręcznie ukształtowane w kulki przypominające drobne perły pachniała jaśminem, a w kolejnym naparze („Feniks”, czyli Feng Huang Dan Cong) koloru pomarańczowego można było wyczuć nutę miodu i kwiatu orchidei. Zdecydowany, mocny smak i zapach miała herbata „Placek weselny” (Pu Er), której napar z wyglądu przypominał kawę. Na zakończenie mistrz ceremonii zaoferował pochodzącą z Maroka „Herbatę Touaregów”. To zielona herbata liściasta z marokańską kruszoną miętą, cukrem i orzeszkami pinii. Zielono-żółty napój o przenikliwej, przyjemnej woni został sporządzony zgodnie z marokańską recepturą i podany w maleńkich szklaneczkach, nie jak poprzednie w czarkach.